Met handen en voeten communiceren
Een ogenschijnlijk onschuldige aanrijding van een auto tegen een fietser in een rustig woonerf. Het kan verstrekkende gevolgen hebben. Vanuit medisch oogpunt kunnen ‘kleine’ lichamelijke euvels moeilijk traceerbaar zijn. Verder kan het loopbaanperspectief een uitdaging zijn voor een laaggeschoold, Nederlands letselslachtoffer met een niet-westerse achtergrond.
De heer Sakini werd aangereden door een auto die +/- 25 km per uur reed i.p.v. de wettelijk toegestane 15 km. Direct na het ongeval werd hij in het ziekenhuis behandeld aan zijn rechtervoet. Deze bleek alleen maar opgezwollen te zijn. Röntgenfoto’s toonden een gekneusde voet, verder niets.
De heer Sakini, van Jordaanse afkomst, was de Nederlandse taal maar matig machtig. Hij had geen kennis van de Nederlandse zorginstellingen, procedures en dergelijke. Hij probeerde met handen en voeten duidelijk te maken dat hij toch echt pijn had. Maar het Nederlandse zorgpersoneel begreep hem niet. Wat juridische hulp betreft werd hij door meerdere belangenbehartigers van het kastje naar de muur gestuurd.
Om lichaam en geest rust te gunnen besloot hij familie op te zoeken in zijn geboorteland Jordanië. Helaas werd de pijn in de voet er niet minder door. Bij terugkomst adviseerde de huisarts om fysiotherapie te doen. Helaas. Na zes sessies bleef de voet pijnlijk en gezwollen. Wederom probeerde hij in gebrekkig Nederlands uit te leggen waar en hoe hij pijn ervoer.
Nieuwe scans werden gemaakt met preciezere apparatuur. Bingo! Er werd een minuscuul ‘verdwaald’ stukje bot in de voet gevonden. Operatief werd dit succesvol verwijderd. Echter, het lichaam en het lopen was daardoor uit balans. De heup aan de andere kant bleek plots zwaarder belast te worden. En ook deze keer was de heer Sakini genoodzaakt tijd op te offeren om fysiotherapie te volgen.
De gezondheid van de heer Sakini was voor het ongeval goed. Hij was sinds 2 jaar werkzaam als magazijnmedewerker met nogal wat fysieke taken. Zijn VMBO-diploma was daarvoor prima geschikt. Hij was sportief ingesteld, regelmatig schopte hij een balletje met vrienden. Helaas kon hij na het fietsongeval geen fysieke taken meer verrichten. Ook zijn voetbalvrienden zag hij minder frequent.
De heer Sakini besloot daarom vol goede moed een nieuwe (MBO) opleiding te volgen om zijn kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Lang verhaal kort: na een jaar stopte hij met deze opleiding. De reden is niet duidelijk. Vanwege het frequent bezoeken van huisarts en fysiotherapeut waardoor hij veel lessen miste? Of was de MBO een verkeerde keuze met zijn matige kennis van het Nederlands?
Kosten gemiste kansen
Pas vijf jaar na het ongeval werd een arbeidsdeskundige van Inter-Focus ingeschakeld door de nieuwe belangenbehartiger van de heer Sakini met een verzoek van de verzekeringsmaatschappij van de autorijder. Het verzoek luidde om geschikte functies te zoeken en hem te begeleiden bij zijn zoektocht naar geschikte, aanvullende opleidingen. Wat uiteraard ook weer x-jaar zou gaan duren…
Wat zijn de kosten van ‘gemiste kansen’ gedurende vijf jaar vanwege de late fysieke herkenning van de lichamelijke schade, onkundige belangenbehartigers en als gevolg het uitblijven van een adequate behandeling?