Praktijkcase: letselschade tuinbouw
Sinds vele jaren plukte Tahir enthousiast tomaten en andere groenten in een Nederlandse kas. De match was perfect: het Nederlandse kasbedrijf kon moeilijk aan plukkers komen en Tahir had veel praktijkervaring en was gemotiveerd. Tot het misging…
Tahir werd door een uitzendbureau al meer dan 15 jaar uitgeleend aan hetzelfde kasbedrijf. In die kassen hield hij zich bezig met het plukken en winden van planten, vervolgens het inpakken in kratjes. Ook buiten het teelseizoen had het inlenende kasbedrijf voldoende onderhouds- en schoonmaaktaken voor Tahir. Hij was daar de enige Irakees.
Wie neemt Tahir in de arm?
Onverwacht werd Tahir gevraagd door een leidinggevende buiten ‘even’ te assisteren. Een betonnen paal getransporteerd door een heftruck (collega) moest in balans worden gehouden. In beschermingskleding zoals schoenen met stalen neus of handschoenen werd niet voorzien.
Plotseling reed de heftruck over een stuk losliggend hout waardoor de betonnen paal op Tahir’s hand viel. Boem, pats, auw! Aan de rechter- en linkerhand en vingers was er serieuze letselschade.
Iedereen in rep en roer. Er zou veel uitgelegd, geregeld en gecommuniceerd moeten worden tussen verantwoordelijke partijen. Maar daar wringt het schoentje. Door wie zou de verantwoordelijkheid proactief en professioneel moeten worden opgepakt? Wie neemt Tahir (letterlijk) in de arm naar hulpverleners zoals een ziekenhuis om te beginnen?
Niemand. Men zette Tahir in de kantine waar hij het zelf maar moest uitzoeken. Achteraf bleek dat een Nederlandse leidinggevende hem wel wilde helpen, echter het uitlenende uitzendbureau waarschuwde voor eventuele juridische aspecten van het ongeval. Uiteindelijk belde Tahir zijn zus die hem enige uren later met de auto naar het ziekenhuis bracht. De betrokkenheid van het kasbedrijf viel Tahir zwaar tegen.
In het ziekenhuis heeft men nog geprobeerd drie vingers van Tahir te redden, maar helaas. Nadien heeft hij zijn wond enige malen in het ziekenhuis en vervolgens thuis laten verzorgen. Tahir ervoer zijn vingers als ‘verdoofd’. Vanuit zijn hand trok een pijnlijk gevoel naar zijn hele arm. Dientengevolge kon hij geen knijpbewegingen meer maken. Verder sliep hij slecht en was vergeetachtig. Op termijn werd hij zelfs depressief omdat hij niet aan familieverplichtingen kon voldoen.
Het slachtoffer Tahir werd door niemand begeleid. Bedrijfs- of arbo-artsen hebben hem niet gezien. Hij vroeg na het ongeval een ZW-uitkering bij het UWV die hij ook daadwerkelijk ontving. Er was over de gehele lijn geen sprake van re-integratie. Familieleden hielpen met taken zoals aan- en uitkleden.
Intercultureel ‘transparanter’
Ten einde raad nam Tahir contact op met een letselschade bureau die zijn bedrijfsongeval in behandeling nam. Na contactopname met een verzekeringsmaatschappij heeft deze hun verantwoordelijkheid erkent.
Het Nederlandtalige letselschadebureau heeft vervolgens de hulp ingeroepen van een collega bureau die herstelcoaches in dienst heeft gespecialiseerd in interculturele letselschade. De formele vraag luidde: schets een compleet en transparant beeld van de belastbaarheid en het toekomstperspectief van het Irakese slachtoffer c.q. client.
Cultuur gerelateerde zaken die gedetailleerder, ‘transparanter’ (vanwege schaamtecultuur) en dus beter in de taal van het slachtoffer onderzocht kunnen worden in vergelijkbare situaties:
- Wat zijn belemmerende factoren voor slachtoffer om zijn werk weer op te pakken?
- Zijn er fysieke of mentale belemmeringen?
- Ziet het slachtoffer toekomstperspectief?
Een arbeidsdeskundige van Inter-Focus werd ingeschakeld. Deze heeft een inventarisatie en een plan van aanpak opgesteld. Het doel was om het slachtoffer te laten terugkeren naar eigen of nieuw te creëren werk.
Qua werkwijze binnen Inter-Focus vindt er regelmatig contact plaats tussen de aangesloten experts en de directeur dienstverlening, de belangenbehartiger van de client en de dossierbehandelaar van de verzekeringsmaatschappij.